Nevis Bungy Jump & Swing

5 oktober na een gezellig avondje doorzakken in Queenstown ben ik om 06.00 uur uit m’n bed gekomen om een frisse ochtendduik te nemen in het Wakatipu meer. Ik weet dat veel mensen dit niet geloven, maar het is toch echt waar! Daarna snel douchen want we moesten ons om half 8 melden bij het kantoor van AJ Hacket Bungy. Hier werden we ingecheckt en gewogen. Allemaal met een kater en bloednerveus stapten we in de bus die ons 45 minuten later afzette bij de plek waar het zou gebeuren. De Nevis Bungy Jump (Rieneke) en Canyon Swing (Tamara).

Hier kregen we een “harnas” aan en werden we vervolgens nog een keer gewogen. Na het nemen van een paar foto’s, waar we allemaal lachen als een boer met kiespijn, moesten we in een klein bakje/kabelbaantje/karretje stappen dat ons naar het platform bracht vanwaar we uiteindelijk zouden springen. Hier werden de zenuwen natuurlijk alleen nog maar erger en toen was het uiteindelijk zover. Mijn naam werd geroepen en ik moest in de stoel gaan zitten waar vervolgens allemaal dingen aan mijn enkels werden vastgemaakt.
Als een pinguïn schuifelde ik vervolgende naar het plateau waar ik in 3..2..1 vanaf sprong!

WHOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO wat een kick was dat zeg! Ik moest bij de tweede keer dat ik omhoog veerde aan een hendel trekken zodat ik recht kwam te zitten en niet op z’n kop omhoog zou worden gehaald. Toen ik dat eenmaal had gedaan en recht zat, kwamen alle zenuwen eruit en kreeg ik gewoon tranen in mijn ogen (ik weet het, ik weet het!). Toen was het nog genieten van het uitzicht terwijl ze me omhoog takelde. Eenmaal boven voelde ik me helemaal geweldig, de kater was weg en had ik graag nog een tweede keer gesprongen!
Daarna weer terug in het bakje/kabelbaantje/karretje wat uiteindelijk nog het engst van allemaal bleek te zijn terug naar de berg waar Tamara vervolgens de grootste Swing ter wereld zou doen.

Vanaf het hoofd gebouw liepen Emmy en ik naar het platform via een swingende loopbrug. De swing is 109 meter hoog in een Arc van 300 meter. Toen we op het platform waren ging een ander koppel eerst zodat wij konden zien hoe het ging. Maar dat was niet z’n heel goed idee want we werden beide alleen maar nog nerveuzer.

We werden in onze harnassen gehesen en klaar om te gaan. Hoe zwaarder het koppel was hoe harder je ging. Emmy is zeker twee koppen kleiner dan dat ik ben en ook iets lichter dus hoopte dat we niet zo heel snel zouden gaan. Maar de waarheid was toch iets anders. Toen het andere koppel terug was, was het de beurt aan ons. Beide met knikkende benen liepen we naar het einde van het platform om vast gemaakt te worden aan een soort tuigje. Omdat we als een tandem gingen had je een keuze hoe je wou swingen, we besloten om achteruit zittend te swingen. Toen we beide goed vast zaten moesten we in het tuigje gaan zitten en werden we een beetje boven de vallei gehangen. We moesten een paar keer lachen voor de foto’s die je aan het eind van je swing kon kopen. Rieneke, Marco, Sinead en een Ierse meid waren foto’s aan het maken toen de swing bediener vroeg of we klaar waren. De swing bediener was wat aan het vertellen en ik was afgeleid door alles wat er om me heen gebeurde toen hij plotseling op het knopje drukte. En toen kwam de adrenaline los. Wwwwwhhhhhaaaaaaaaa wat was de swing geweldig!!! 

Abel Tasman National Park

Maandag 26 september kwamen we aan in het Abel Tasman National Park. Het was prachtig weer en er was ons verteld dat het weer de komende 5 dagen zo zou blijven. Dit en een aantal minder plezierige mensen op de bus maakte onze keuze makkelijk en we besloten om i.p.v. 2 nachten 4 nachten te blijven. De eerste avond werd er voor ons gekookt door Rob (punt voor Rob). Bbq met een drumstick, worstjes, aardappelen, salade en brood. Weer eens iets anders dan pasta!

 

De volgende dag hebben we heerlijk gerelaxt en op een bezoekje aan het strand na bijzonder weinig gedaan. ’s Avonds na het eten had Rob een lekker vuurtje gemaakt (punt voor Rob) en konden de drinkspelletjes beginnen. Helaas waren de spelletjes niet zo interessant en dus namen we nog maar een shot van Rob’s zelfgemaakte Skittle’s Vodka (punt voor Rob).

Omdat de andere groep de volgende ochtend wegging en de nieuwe groep in een ander hostel verbleef, moesten wij ook verhuizen naar het andere hostel. Rob was zo aardig om mijn tas van Old Mc Donalds farm naar The Barn te dragen (laatste punt voor Rob).
Na afscheid te hebben genomen van de mensen die we wel leuk vonden gingen we richting het kantoor van Aqua Taxi. Vanuit hier gingen we met de Aqua Taxi eerst langs ‘split Apple rock’ en de ‘Seal colony’ richting Tonga Quarry. Vanaf hier was het ongeveer 4,5 uur lopen naar Torrent Bay. In Torrent Bay aangekomen moesten we wachten tot het laag water was zodat we weer in de Aqua Taxi konden stappen. Helaas eindigde ik toch nog met doorweekte schoenen L. We waren net op tijd terug in het hostel om lekker te douchen en onze kleren te wassen voordat de nieuwe groep aankwam.

De volgende dag hadden we weer een wandeling voor de boeg, deze keer duurde het echter maar 2,5 uur vanaf het hostel naar Anchorage. In Anchorage aangekomen hebben we eerst onze lunch opgegeten en nog lekker op het strand gezeten voordat we aan boord gingen van de catamaran. De tocht op de catamaran duurde ongeveer 3 uur en liet ons de mooiste plekjes langs de kust zien.

Beide wandelingen waren echt prachtig. Het landschap is ook ontzettend veelzijdig. Je hebt de prachtige zandstranden, dan zie je ineens veel naaldbomen, vervolgens zie je gedeeltes regenwoud en dan ineens zie je weer iets dat meer op woestijngebied lijkt. Ik zou zeggen kijk maar naar de foto’s want hoe cliché ook die zeggen meer dan duizend woorden.

Het enige minpunt dat ik hebt ontdekt aan het Abel Tasman Park is/zijn de zandvliegjes. Wat zijn die krengen irritant en gemeen. We zijn dan ook helemaal lek geprikt door die rotbeestjes en nu meer dan 2 weken later jeukt het nog!

  

Maar goed, persoonlijk vind ik Abel Tasman een van de mooiste plekken die ik ooit heb gezien. Ik vroeg me dan ook af wat de mensen moeten hebben gedacht die hier honderden jaren geleden voor het eerst voet aan wal zetten en ik raad dan ook iedereen die een bezoek aan Nieuw Zeeland brengt aan om naar het Abel Tasman National Park te gaan.

Groetjes Rieneke!

Zuider Eiland (tot nu toe)

Maandag 26 september, na een week in Wellington te hebben gezeten, was het tijd om naar het zuider eiland te vertrekken. Door het gesnurk van iemand in onze kamer hadden we allebei slecht geslapen en het om half 6 ’s ochtends opstaan viel dan ook enorm tegen. Gelukkig waren we op tijd bij de boot, die om 8 uur vanuit Wellington richting Picton vertrok. In de ferry terminal kwamen we ook voor het eerst in aanraking met Rob, onze nieuwe buschauffeur. Rob kwam op ons over als een rare kwast, want toen we hem iets vroegen keek hij ons aan alsof we achterlijk waren, maar naarmate de reis vorderde scoorde hij steeds meer punten.

De bootreis van Wellington naar Picton was prachtig. Terwijl Tamara slaan aan het inhalen was zat ik heerlijk voorop het dek van het uitzicht te genieten. Sommige mensen hadden zelfs dolfijnen gezien, maar deze heb ik natuurlijk weer gemist. Rond een uur of 11 kwamen we aan in Picton. Hier ontmoetten we ook de nieuwe groep mensen die bij ons op de bus zat. Een jonge en duidelijk aanwezige groep. In Picton stopten we alleen om te lunchen. Rob vertelde ons dat er een Nederlandse bakker zat (punt voor Rob) en hier hebben we dan ook een lekker broodje gehaald. Na Picton zijn we onderweg nog een paar keer gestopt tot we uiteindelijk rond een uur of 6 in het Abel Tasman National Park aankwamen. (zie blog Abel Tasman)

Na 4 nachten Abel Tasman was het weer tijd om verder te gaan. We kwamen weer op een nieuwe bus met een nieuwe groep mensen terecht. Een kleine groep deze keer (slechts 10 mensen), maar een heel gezellig. Bij een nieuwe bus hoort ook een nieuwe chauffeur en dat was deze keer Seagal, toch wel mijn favoriet tot nu toe.

Onze reis ging verder van Abel Tasman naar Greymouth met tussenstops in o.a. Cape Foulwind, waar je een zeehonden kolonie kunt bewonderen en Punakaiki met de zogenaamde “Pancake Rocks”, maar volgens mij lijken ze meer op misvormde pizzadozen.
Begin van de avond kwamen we aan in Greymouth. Na onze tassen in de kamer te hebben gezet moesten we gelijk door naar de Monteith Brouwerij voor een tour en bier proeven. Helaas werd de brouwerij op dat moment verbouwd, dus moesten we het doen met een saaie dvd. Gelukkig ging het proeven wel gewoon door. Na het proeven van verschillende bieren zijn we met z’n allen gezellig gaan eten in de lokale kroeg. Vrijdagavond in Greymouth dus ja… uhm… dus ja helemaal niets. Het was er hartstikke dood haha. Vroeg naar bed dus was het niet dat er een muis in de kamer zat die met z’n geknaag aan het tapijt lekker veel lawaai maakte. Gelukkig was Seagal er om dit probleem snel voor ons op te lossen.

De volgende ochtens was het vroeg opstaan omdat ik samen met Emmy naar Barrytown ging om te Jace Carven. Dit is net als bone carven maar dan met “green stone” het goud van de Maories. Ik had een primeur, want ik heb het eerste Barrytown klavertje vier gemaakt.

Na het Jade Carven  vervolgde we onze reis naar Franz Josef. Ook hier was het weer vroeg opstaan, deze keer voor een tocht over de Franz Josef gletsjer. Het was zwaar, koud en het regende continue, maar het was nog steeds prachtig! Het hoogtepunt was toch wel het moment dat we op de gletsjer stonden en er ineens een enorm stuk rots afbrak en naar beneden denderde. Een hels kabaal en daarna alleen nog maar stof. Na de tocht kwamen we zeiknat terug in het hostel. Gelukkig mochten we gebruik maken van de hotpools. Welverdiend dacht ik zo, na een tocht van 7 uur.

Onze volgende stop na Franz Josef was Makarora. De reis van Franz Josef naar Makarora was, op veel foto stops na, niet zo heel bijzonder. Makarora bleek nog erger dan Greymouth. Er was echt absoluut niets te doen, dus moesten we onszelf maar zien te vermaken. Maar met een leeg cola blikje en kiezelstenen kom je een heel eind.
Makarora was onze laatste stop voor, jawel, Queenstown!

Queenstown!

We zitten nu iets meer dan een week in Queenstown. Het was een geweldige week met gezellige mensen. Helaas heeft iedereen van onze groep Queenstown inmiddels verlaten en nu moeten we dus opzoek naar nieuwe vrienden J.
Ze noemen Queenstown The Adventure Capitol of the World en terecht denk ik. Er is hier echt van alles te doen. Zoals bijvoorbeeld Bungy Jumpen of ’s werelds grootste Swing (zie Nevis Bungy & Swing blog).
Op dit moment zijn we druk opzoek naar werk en gisteren hebben we eindelijk een huisje gevonden waar we de komende 8 maanden zullen wonen. Aangezien we dus de komende tijd op dezelfde plek blijven, zullen de blogs nog minder worden dan dat ze al waren. Sorry daarvoor, maar er kan altijd gemaild worden J

Groetjes Rieneke!

Noorder Eiland door Tamara

Op donderdag 15 september begon de reis met de Stray bus. Eigenlijk zouden we pas zaterdag vertrekken maar omdat ons hostel heel erg tegen viel hebben we maar besloten om twee dagen eerder te vertrekken.

Onze reis begon om half 8 ’s ochtends en onze driver was onze chauffeur/tour gids en had de bij naam Nana.  De eerste bestemming werd Raglan een klein surfers dorpje. We verbleven met z’n alleen in kleine huisjes voor vier personen in de bush. Aan het eind van de middag zijn we met z’n drieën naar beneden gelopen om de zee te bewonderen. Helaas werkte het weer niet echt mee. ´s Avonds hebben we nog een Rugby wedstrijd gekeken, wat spelletjes gespeeld met wat Duitsers en daarna maar naar bed gegaan wat wel een kleine uitdaging was omdat ik boven sliep en er geen hekje aan de zijkant zat dus voor dat ik sliep zei ik elke keer tegen mezelf dat ik boven sliep en dat er geen hekje was. Helaas was ook mijn deken te kort waardoor ik het de hele nacht koud had. De volgende dag moesten we weer op tijd op om met de bus naar de volgende bestemming te gaan.

Onze  volgende overnachting werd een culutral stop bij Uncle Boys. Maar voordat we daar waren hebben nog een activiteit gedaan genaamd Spellbound. Tijdens deze activiteit hebben we lime stone en glow wormen gezien. Voor de glow wormen moesten we in een rubber bootje gaan zitten om alles goed te kunnen bewonderen. Deze tour duurde ongeveer 3 en half uur. Na de tour zijn we door gereden naar Uncle Boys om daar onze Maori ervaring te beleven. Bij aankomst werden we begroet en kregen we een verhaal over wat wel en wat niet mocht tijdens ons verblijf. Er werd een chief aangewezen die nadat de Maori’s hun begroetings dans hadden gedaan iets moest oprapen om te laten weten dat we graag zouden willen blijven. Daarna moesten we alle mensen begroeten op de Maori manier (met de neuzen tegen elkaar). Na deze begroeting werden de mannen en vrouwen gescheiden zodat we ieder een dans leerden die later moest worden opgevoerd. De mannen leerden de Haka en de vrouwen leerden een dans met de Poi. Deze ervaring was zeker een om niet snel te vergeten.

Dag 3 was de reis naar Taupo met onderweg een stop in Rotorua de stink stad van Nieuw-Zeeland door de zwavel. Toen we bijna in Taupo waren bezochten we eerst nog de Huka Falls. Ons hostel was een gezellige plek waar we ‘s Avonds de wedstrijd Australië – Ierland op een groot scherm keken. Helaas had Australië verloren en waren de paar Ieren heel blij. Die avond hadden we met 6 man gegeten maar het leek wel of we voor 25 man hadden gekookt omdat de Duisters niet echt wisten hoeveel pasta per persoon genoeg was.

De vierde dag reden we naar Blue Duck Station wat een conservatie was. Er konden verschillende activiteiten gedaan worden maar omdat de weg naar Blue Duck aardig kronkelig was heb ik besloten om maar niet te gaan paardrijden maar om te gaan kleiduif schieten. Het is me eindelijk gelukt om er twee kapot te schieten. Een iemand had ze alle tien kapot geschoten en kon daardoor dus een nieuw Stray record zetten door er 12 kapot te schieten. ‘s Avonds hebben we gezellig met z’n allen in de keuken/woonkamer gezeten met de openhaard aan. Brrrr wat is het toch koud in Nieuw-Zeeland.  

De volgende dag moesten we al om 5 uur opstaan omdat er mensen de Tongario Crossing gingen doen en er al om half 8 moesten zijn. Omdat het zo koud was er slecht weer hebben we maar besloten om misschien een andere keer de crossing te doen. We verbleven in een Lodge die van alle gemakken voor zien was. We besloten om een loft te nemen zodat we het niet met zoveel hoefden te delen en even wat privacy hadden. ‘s Avonds nog in de hot tub geweest en toen maar lekker gaan slapen omdat ik best wel moe was.

De laatste bestemming op het Noorder-eiland  was Wellington waar we 6 nachten verbleven in Base. Het hostel is best wel gezellig alleen de bedden zijn echt 10x niks!! Wellington is een gezellige stad maar wat waait het hier toch hard. Vandaar de bijnaam Windy Welly. De dagen in Welly waren gevuld met een bezoek aan het TePapa Museum, Cable Car, Shoppen voor een regenjas en trui, Mount Victoria, bezoekjes aan de MAC voor het gratis internet. Oww en natuurlijk de Rugby Match tussen Australië en USA. Voor de wedstrijd hebben we nog 2 drankjes gedaan met Alannah, een oud collega van zomerkamp in 2006. Het was echt een hele leuke ervaring om naar een Rugby wedstrijd te gaan en nu kijken best wel vaak Rugby op tv. Helaas was het een beetje een eenzijdige wedstrijd en won Australië met 67 – 5 van de Eagles. Ozzie Ozzie Ozzie, Oi Oi Oi. Ik zat alleen wel in een verkeerd vak want alle mensen om mij heen waren USA supporters inclusief Rieneke. Op zaterdag was de wedstrijd All Blacks tegen Frankrijk die we in de kroeg hadden gekeken op het grote scherm.

Maandag vertrekken we met de Ferry naar Picton wat een uitdaging gaat worden omdat ik zee ziek word. Dus heb ik maar wat pilletjes gekocht die hopelijk gaan werken.

Het volgende verslag zal worden geplaatst als we in Queenstown zijn wat volgens de planning 2 oktober is.

Groetjes,

Tamara

Noorder Eiland door Rieneke

Na 2 vluchten met toch aardig wat turbulentie kwamen we aan in een regenachtig en koud Auckland. Waar een kamer op ons wachtte in een ronduit vies en stinkend hostel. De beslissing om 2 dagen eerder uit Auckland te vertrekken was dan ook snel gemaakt. Maar goed we hadden dus nog wel 2 dagen te besteden in Auckland en ondanks het hostel en het slechte weer hing er wel een gezellige sfeer in de stad. Dit met name door het WK Rugby dat in Nieuw Zeeland wordt gehouden. Na wat wandelen door de stad, en bezoekjes aan de Skytower en Queenswarf (the place to be voor de rugby) waren de 2 dagen alweer voorbij en 15 september vertrokken we ’s morgens vroeg met de Straybus, dit is een hop on – hop off bus die door Nieuw Zeeland reist en waarbij je dus zelf (op een aantal verplichte stops na) kunt bepalen in welke plaats je voor een aantal dagen wilt blijven.

Onze eerste stop was Raglan, een surf plaatsje aan westkust op het noorder eiland. Hier bleven we voor één nacht in een lodge midden in de bush bush. Wegens tijdgebrek hebben we hier slechts wat rondgewandeld.
De volgende dag zijn we naar de Waitomo grotten geweest. Deze grotten zitten vol met Glow Worms. Dit zijn wormen die licht geven in het donker. Je kunt ze ook alleen maar zien in het donker, als het licht aan is dan lijkt het net of er niets is. Eigenlijk zijn het gewoon maden i.p.v. wormen, maar ja Glow Maggots klinkt nu eenmaal niet zo aantrekkelijk als Glow Worms. Op de weg terug moesten we onverwacht stoppen want er waren net twee lammetjes midden op de weg geboren. We vroegen of wat foto’s konden maken en de gids vroeg of we ze gelijk aan de kant konden leggen. Terwijl iedereen het vies vond kwam de ware boerin in mij naar boven en heb ik de lammetjes van de dood gered.
’s Avonds verbleven we in Maketu bij Uncle Boys, een Maori gemeenschap. Hier werd ons verteld over hun cultuur en mochten we uiteindelijk deelnemen aan verschillende activiteiten. De jongens in onze groep moesten de HAKA leren. Dit is de traditionele “gevechts dans” die vroeger werd gedaan om de tegenstander af te schrikken en die vandaag de dag nog wordt gedaan bij de rugby. Wij als dames leerden een dans genaamd de POI. De Poi is een bal aan een touwtje, waarmee je zwaaiende bewegingen maakt. Na dat iedereen de haka of de poi onder de knie had was het tijd om onze kunsten aan elkaar te tonen, hilarisch natuurlijk haha. Na een gezellige avond was het tijd om met 29 mensen in één grote zaal te gaan slapen, dit had wel iets weg van een ramp scenario waarbij iedereen geëvacueerd was J
17 september vertrokken we richting Taupo. Met een tussenstop in Rotorua. Rotorua is letterlijk een stinkstad. De vele geisers en modder poelen geven de stad een heerlijke geur die ruikt naar rotte eieren. In Taupo zelf was niet veel te doen, we zijn nog wel wezen kijken naar 2 mensen uit de bus die hier gingen bungee jumpen.

Blue Duck Station was onze volgende stop. Dit ligt letterlijk in the middle of nowhere, maar het is er echt prachtig. Terwijl Tamara aan het kleiduif schieten was ben ik voor het eerst in mijn leven op een paard gestapt. Alsof ik het al jaren deed trokken we de wildernis in (lol) met een geweldige gids die voor alles in was. Onderweg zag hij dat een schaap het moeilijk had met de bevalling en dus sprong hij van zijn paard om de lammetjes eruit te halen. Helaas hebben beide lammetjes het niet gehaald L. Naast het paardrijden hebben we ook nog gewandeld en gekajakt.  Een tocht die eigenlijk 3 uur zou duren, duurde zodoende 4,5 uur. Zeker het geld waard zou ik zo zeggen. ’s Avonds was ik dan ook aardig moe en zonder al die stadse geluiden heb ik geslapen als een roos. Tot de wekker om 5 uur ’s ochtends weer afging in ieder geval J
In alle vroegte vertrokken we naar het Tongariro National Park, waar sommige mensen uit de bus een trektocht van 8 uur deden en waar Tamara en ik heerlijk hebben geslapen. Dit was eigenlijk de eerste plek waar we ons toch wel realiseerde dat het hier nog winter is. Het sneeuwde hier de volgende ochtend dan ook.

Onze volgende stop was Wellington ook wel Windy Welly (vanwege de sterke wind) of Wellywood (vanwege de vele filmopnames zoals bijv. Lord of the Rings) genoemd. Wellington is een leuke stad waar genoeg te zien en/of te doen is. De eerste dag hier ben ik gaan bone carven. Ik heb mijn eigen ketting gemaakt uit bot (bot van een rund). Erg leuk om eens een keer te doen. We zijn ook Mount Victoria opgeklommen. Het duurt even voordat je aan de top bent, maar het uitzicht over de stad is wel prachtig.
De tweede dag zijn we naar het Te Papa museum geweest. Dit is denk ik toch wel het beste museum waar ik ooit ben geweest. Het is heel groot. We hebben het ook in 2 dagen gedaan en er is heel veel interactie met de mensen. Het is dus absoluut niet saai. Als je in Wellington bent dan moet je natuurlijk een ritje maken met de Cable Car naar de botanische tuinen. Alleen jammer dat wij net in het verkeerde seizoen hier zijn, de tuin zag er dan ook niet zo geweldig uit als op alle foto’s in folders haha.
En dan was er natuurlijk nog de rugby wedstrijd waar we naartoe zijn geweest. Na anderhalve wedstrijd te hebben gezien op tv, gingen wij natuurlijk als ware experts naar de wedstrijd USA vs. Australia. De sfeer was geweldig en net als alle Kiwi’s was ik natuurlijk voor de Verenigde Staten, maar ze verloren de wedstrijd genadeloos met 67-5. Dit was wel jammer want het was dan ook absoluut niet spannend. Om onze ervaring compleet te maken probeerde er de laatste minuut nog een streaker het veld op te rennen. Hij kwam niet echt ver, maar het leverde wel veel hilariteit op. De rugby hier is ontzettend leuk, maar ik mis het voetbal wel. Gelukkig is er altijd nog Sander die mij via Facebook op alle minpunten van Ajax wijst J.

Vandaag is onze laatste dag in Wellington. Morgen vertrekken we vroeg per boot naar het zuider eiland. Bijna iedereen zegt dat het zuider eiland leuker is dan het noorder eiland en ik heb het nu al zo naar mijn zin hier. Ik ben benieuwd!

Groetjes Rieneke

Internet is hier nogal duur en het uploaden van foto's duurt heel lang. Willen jullie toch graag foto's zien kijken dan even op mijn facebook pagina. facebook.com/missvanson

Vertrek en Hong Kong

8 september was het dan eindelijk zover. Onze reis ging beginnen. Na afscheid nemen van familie en vrienden, waarbij toch een enkele traan werd gelaten, vlogen we vanuit Amsterdam onder leiding van Captain Churchill richting Londen. Met een prachtig uitzicht over de stad landen we rond kwart voor 5 Engelse tijd op Heathrow, waar het wachten op de volgende vlucht kon beginnen.  

Om half 11 ’s avonds na een wachttijd van 5 uur tussen stinkende mensen in een overvolle terminal konden we eindelijk aan boord van vlucht QF 030 die met een half uur vertraging ivm een kapot satelliet systeem vertrok. Gelukkig kon de piloot er de humor wel van inzien en riep om dat een half uur vertraging op een vlucht van 11 uur ook niets meer uitmaakte. Ondanks de vertraging kwamen we toch volgens schema aan op Hong Kong International Aiport. Met de airport shuttle werden we naar ons hotel gebracht en na een uur rijden waren we uiteindelijk toch wel blij dat we er waren.

Na een korte nacht dachten we lekker in het hotel te gaan ontbijten, maar daar dachten alle andere gasten ook zo over en toen we de rij voor het restaurant zagen besloten we toch maar om vroeg de naar Shai Tin te gaan en daar iets te eten om vervolgens  naar de Tempel van de 10.000 Buddha’s te gaan. Na veel zoekwerk en heen en weer geloop kwamen we daar eindelijk aan. Naast 10.000 Buddah’s waren het ook 10.000 treden omhoog, het was dus wel even afzien met het hete en benauwde klimaat hier. Eenmaal boven bleek het allemaal wel de moeite waard, want het was prachtig! Na al dat moois zijn we nog naar Avenue of the Stars geweest, een soort Walk of Fame van het oosten, waar wij alleen Jackie Chan en Jet Li kenden. Hier hebben we heerlijk bij de Starbucks gezeten en genoten van het uitzicht. ’s Avonds zijn we met de Peak Tram naar Victoria Peak gegaan.  Bij Bubba Gumps lekker garnalen gegeten en toen de jetleg er toch aardig begon in te hakken besloten we toch maar om terug naar het hotel te gaan, waar we uiteindelijk als een blok in slaap vielen.

De volgende dag hebben we lekker uitgeslapen, ontbeten bij de Mac (sorry) en zijn we ’s middags met de trein naar Lantau eiland gegaan. Hier zijn we op de kabelbaan gestapt die ons 5,7 kilometer naar boven bracht naar Ngong Ping Village. In Ngong Ping hebben we twee geweldige “shows” gezien, namelijk Walking with Buddha en Monkey’s Tale Theatre. Na deze shows zijn we verder gelopen naar de Tian Tan Buddha. Deze 23 meter hoge mega Buddha is al van ver te zien en voor ons toch wel het hoogtepunt (letterlijk) van onze trip naar Hong Kong.

’s Avonds zijn we zoals de dag ervoor weer naar Avenue of the Stars gegaan alleen deze keer om daar de Symphony of Lights te zien, een lichtshow vanaf de wolkenkrabbers waar we stiekem toch wel wat meer van hadden verwacht. Daarna weer terug naar het hotel voor onze laatste nacht in de keiharde bedden.

Op dit moment zijn we aan het wachten tot we met de shuttle weer terug naar het vliegveld kunnen. Zodat we (snotverkouden door de airco) onze reis kunnen voortzetten richting Nieuw Zeeland!

Ps. Tamara en ik zijn misschien wel goed in Talen. We zijn alleen niet zo goed in grammatica. Duz let aub niedt teveel op de spelvouten! J

Today is the day!!

Hallo Allemaal,

Vandaag is dan eindelijk de dag aan gebroken dat wij richting Nieuw Zealand zullen reizen.

Ons eerst volgend bericht zal vanuit Hong Kong zijn.